کتاب دو کبوتر دو پنجره یک پرواز

سرت را اگر روی پایم بگذاری، دستم را اگر در میان موهایت گم کنی، چشم‌های بسته‌ات را اگر به من بدوزی، کلام مرا شاید بهتر دریابی صدای دل‌خراش خمپاره می‌خواهد نگذارد که تو حرف‌هایم را بشنوی. این جاده قلوه‌کن شده از گلوله‌های نابینای دشمن، این تکان‌های بی‌وقفه و ناگزیر آمبولانس، غرش گاه‌وبیگاه هواپیماها و هلی کوپترها، ریزش بی‌امان گلوله‌ها، نمی‌گذارند که گوش تو صدای مرا دریابد. اما من با تو سخن می‌گویم، رساتر از همیشه و تو حرف‌هایم را می‌شنوی، روشن‌تر از هرروز، به‌یقین زبان گلایه ندارم، که زبان گلایه دل مکدر می‌خواهد و من دلم از تو روشن و صافی و زلال است.

متن بالا قسمتی از کتاب دو کبوتر، دو پنجره، یک پرواز است که توسط سیدمهدی شجاعی در 108 صفحه نوشته شده است.