کتاب آفتاب در حجاب

پريشان و آشفته از خواب پريدى و به سوى پيامبر دويدى. بغض، راه گلويت را بسته بود، چشم‌هايت به سرخى نشسته بود، رنگ رويت پريده بود، تمام تنت عرق كرده بود و گلويت خشك شده بود. دست و پاى كوچكت مى‌لرزيد و لبها و پلكهايت را بغضى كودكانه، به ارتعاشى وامی‌داشت. خودت را در آغوش پيامبر انداختى و با تمام وجود ضجه زدى. پيامبر، تو را سخت به سينه فشرده و بهت زده پرسيد: چه شده دخترم ؟ تو فقط گريه مى‌كردى. پيامبر دستش را لابه لاى موهاى تو فرو برد، تو را سخت‌تر به سينه فشرد، با لب‌هايش موهايت را نوازش كرد و بوسيد و گفت: حرف بزن زينبم ! عزيز دلم ! حرف بزن !