کتاب چنین می گفت زرتشت

وقتی زرتشت سی ساله شد، خانه خود را ترک گفت؛ و دریاچه خانه خود را. به بالای کوه رفت و آن‌جا به مدت ده سال، با شوق روح و تنهایی خویش زیست. یک روز اما... قلبش منقلب شد. از جا برخاست، و رو به خورشید پیش آمد. صبح زود بود. دمدمه‌های سحر. گفت‌: « تو ای ستاره بزرگ! چه می‌شد خوشی تو اگر نمی‌داشتی آن‌هایی را که روشنایی می‌بخشی؟ ده سال تمام است که بالا آمده و بر غار من می‌تابی. اگر من نبودم و عقاب و مار من نبودند، تو از این نور و عمل خود خسته می‌شدی.»

کتاب فوق را فریدریش نیچه نوشته که برگردان آن توسط قلی خیاط صورت گرفته و به همت انتشارات نگاه به چاپ رسیده است.