کتاب صداهایی از چرنوبیل

ما تو یه جور فضای بت‌پرستی خاص حکومت شوروی بار او مده بودیم؛ این‌که انسان - سرور مخلوقات به‌حق داره تو این دنیا هرکاری دلش بخواد بکنه، میچورین عقیده داشت که: «ما نباید منتظر باشیم طبیعت به مون لطف کنه. خودمون باید دست به کار شیم و هرچی رو که می خوایم، ازش بگیریم.» تلاش برای تزریق ویژگی‌هایی که انسان به‌طور غریزی، فاقد اونها بود، روان‌شناسی تعدی هم یکی از درس هامون بود، مهمل پشت مهمل.. و حالا یهویی همه یادشون اومده که خدایی هم وجود داره. چرا تو گولاگ دنبالش نبودن؟! یا مثلاً تو سلول زندان‌های سال ۱۲۱۹۳۷ یا حتا تو جلسات حزبی سال ۱۹۴۸؟! همون موقع که کاسموپولیتیسم خدایی می کردا یا زمان خروشچف که کلیساهای قدیمی رو ویران می‌کردن! و حالا این خداباوری مدرنیته‌ی روسی دروغ محض‌ها تو چچن خونه ها رو بمباران، و ملت کوچیک و شجاعی رو نابود می‌کنن. اونا فقط بلدن خون و خونریزی راه بندازن، کلاشینکف جای واژه‌ها رو گرفته جسد سوخته‌ی راننده‌های تانک‌های روسی رو تو گروزنی با بیل جمع می‌کنیم، تنها چیزی که ازشون باقی مونده، و همین نزدیکیا، رئيس رؤسا و اطرافیانشون واسه کریسمس راهی کلیسا میشن. 

متن بالا قسمتی از کتاب صداهایی از چرنوبیل است که توسط سوتلانا آلکسیویچ در 266 صفحه نوشته شده و به همت سمانه پرهیزکاری ترجمه شده و در انتشارات میلکان به چاپ رسیده است.