کتاب سلوک روحی بتهوون

در ۲۸ ماه مه ۱۸۱۰، الیزابت بر نتانوا خانم جوانی که می‌گویند زیبا و بسیار جذاب و بافرهنگ بوده است، نامه‌ای به گوته نوشت و در آن شرح دیدارش را با بتهوون بازگفت. در این نامه او گزارش گفتگویی را می‌آورد، و مدعی می‌شود که در طی این گفتگو بتهوون سخنان زیر را بر زبان رانده است:

وقتی چشمانم را می‌گشایم دچار تأسف می‌شوم، زیرا آنچه می‌بینم مغاير مذهبم است. من دنیایی را که نمی‌داند مكاشفه در موسیقی بی والاتر از مکاشفه در علم و فلسفه است، تحقیرمی‌کنم. موسیقی شرابی است که به انسان بالندگی تازه‌ای الهام می‌بخشد و من آن خدای شرابم که شراب شکوهمند و مقدسی را برای بشر عصاره می‌کشد و روح آنان را سرمست می‌کند. آنگاه‌که از این مستی به هوش آیند از آن دریا ، گوهرها بیرون کشیده‌اند و به‌قدر وسع خود ارمغان‌ها به خشکی بازآورده‌اند. من حتى يك دوست ندارم، باید تنها باشم.

متن فوق قسمتی از کتاب سلوک روحی بتهوون است. این کتاب توسط ج. و. ن. تألیف شده و به همت کامران فتنی ترجمه شده و در انتشارات آگه به چاپ رسیده است.