«... این زن، توی این سن، همین‌طور الکی الکی شروع می‌کند به بازی کردن مثل بچه‌ها. اصلاً هم کاری ندارد کسی باشد یا نه. وقتی می‌خواهد بازی کند، خودم برایش موسیقی می‌گذارم و می‌نشینم تماشایش می‌کنم و بغض گلویم را می‌گیرد. جوری می‌رود تو کوک موسیقی که نگو. اول دستاش را مثل بال‌های پروانه بالا و پایین می‌کند. درست مثل بچه‌های کوچک. خیلی معصومانه. بعد هم شروع می‌کند او با انگشت‌های هر دو دست شکلک می‌سازد. مثلاً قلب می‌سازد یا یک‌جور حشره خیالی یا چهارپایی که در حال دویدن است و یا دو انگشت دستش را راه می‌برد روی پایش، مثل بچه‌ها، وقتی راه رفتن آدمیزاد را تقلید می‌کنند. من هم می‌نشینم نگاهش می‌کنم. اصلاً کاری به کارش ندارم. این‌طور مواقع است که حالت چشم‌هایش مثل چند سال قبل، وقتی بابا و آبجی زنده بودند و توهم بودی می‌شود. وقتی سرحال بود. خیلی این نگاهش را دوست دارم. این کار خوشحالش می‌کند. باید ببینی‌اش..»
متن بالا قسمتی از کتاب آه ای مامان است که توسط احمد حسن‌زاده در112 صفحه نوشته شده و در انتشارات نون به چاپ رسیده است.