"اوشیما می‌گوید: «من صدها تبعیض را تجربه کرده‌ام. فقط کسانی که طعم تبعیض را چشیده‌اند، واقعاً می‌دانند که چقدر آزاردهنده است. هرکس درد را به شیوه خودش حس می‌کند و هر کس زخم‌های خودش را دارد؛ بنابراین من هم مثل همه دغدغه انصاف و عدالت را دارم. اما آنچه مایه انزجارم می‌شود، آدم‌هایی هستند که قوه تخیل ندارند. همان جور آدم‌هایی که تی. اس. الیوت به آن‌ها می‌گوید "انسان پوک". آن‌هایی که فقدان تخیل را با چیز بی‌جانی مثل پَر کاه پُر می‌کنند و از کار خودشان بی‌خبرند."
هاروکی موراکامی، نویسنده برجسته‌ی ژاپنی توانسته با ذهنی پویا و قلمی خاص توجه فعالین حوزه‌ی ادبیات و داستان‌نویسی را جلب کند. این نویسنده در طول زندگی حرفه‌ای خود جدا از نویسندگی، فعالیت‌های قابل‌توجهی نیز در زمینه‌ی ترجمه‌ی رمان‌های آمریکایی داشته است. پیرنگ کافکا در کرانه، پسر نوجوانی را در جست‌وجوی مادر گمشده‌اش نشان می‌دهد. زن‌های گمشده در آثار موراکامی تصویر مکرری است. آیا این موضوع به زندگی او برمی‌گردد؟ یکی دیگر از دغدغه‌های مکرر رمان‌های موراکامی ایده لابیرنت (هزارتو) است. شخصیت‌های او پیوسته در جست‌وجوی چیزی هستند و بیشتر وقت‌ها آن چیز، راه خروج اضطراری از داستان‌های اوست. لذت و هیجان داستان‌گویی موراکامی در آن است که مرز بین رؤیا و واقعیت روشن نیست و این مهارت بی‌نظیر در آثارش وجود دارد. مهدی غبرائی با قلم روان و ماهرانه‌ی خود این کتاب را ترجمه کرده و انتشارات نیلوفر آن را به چاپ رسانده است.