کتاب عروس آب

و باید بگویم از عروس آب. زنی بلندقامت، با گیسوانی طلایی و اندامی سفید که در کاریز و کبشکن‌های بالای دودگان شباهنگام تن به آب می‌زد.

قامتش به قد و بالای یک و نیم آدمی. تا سینه در آب بود و منتظر تا کسی پا بگذارد به خلوت تنهایی‌اش. چشم‌هایش به تاریکی کبشکن چنان برق می‌زد انگاری تکه الماسی رنگ و جلا گرفته از برقاش خورشید لبهایش شکفته چون گل سرخ. بازوهایش گرم و مهربان، خوش تراش و خوش لعاب در انتظار، تا شاید در آغوش کشد تن و اندامی ترد. و موهایش پیچ در پیچ سرگره زده در آب، به بوته خاری انگار...

رهگذری جوان و خوش برورو گذارش افتاده باشد تا پای کاریز و کبشکن‌ها، انگاری از پشت هر چه تل و خاک است می‌دید او را، ندا در می‌داد:

«های جوانک! کجا که چنین شتابانی؟ لختی بیا و آرام گیر در کنارم. مرده باشی، پیر می‌شوی. پیر باشی، جوان. جوان باشی، نوباوه‌ای. نوباوه باشی، قنداقه پیچی. می‌میری به زهدان و دوباره پیر، دوباره جوان، دوباره نوباوه‌ای. ماری دم در حلقوم خود فرو کرده. نامیرایی، سیراب از آب حیات.»

کتاب «عروس آب» توسط قاسم شکری نوشته شده و انتشارات نیماژ این اثر را چاپ کرده است.