کتاب حسی از سرپناه

حرف نمی زد، پوستش زرد بود و چشم‌هایش مات و بی‌حال و لايونل دائم به او سقلمه می زد و جیغ می کشید، که این کارش ویلیام را پاک کلافه کرد. او ترجیح می‌داد با همکلاسی‌های خودش - که بقیه‌ی میزها را پر کرده بودند- بنشیند، ولی آن وقت مجبور می‌شد خودش را به روانه بین آن‌ها جا کند. این سال پایینی‌ها ستایش می‌کردند و از معاشرتش لذت می‌بردند. پرسید «خو - ووب، أون هیچ وقت سو- وو- وو وسک هم بوده، مث آرچی؟

چهره‌ی کراپمن جدی و سخت شد: پلک‌های انگار خزدارش افتادند. روی برآمدگي چشمانش، و وقتی دوباره رفتند بالا حدقه‌هایشی به کوچکی و سختي ساچمه شده بودند. «یه نكته‌ی جالب هست.

متن بالا قسمتی از کتاب حسی از سرپناه است که در 24 صفحه در انتشارات نیلا توسط جان آپدایک نوشته شده و به همت مهسا خلیلی ترجمه شده و به چاپ رسیده است.