کتاب پل

همه‌چیز سروته شده. احمقانه است ... بیایند، بروند، اصلا به من چه؟ هر کاری می‌کنی آخرش کاسه کوزه‌ها سرت شکسته می‌شود. حال خوب را بی‌خیال... طلب این‌وآن را بی‌خیال ... طلب خودت را بی‌خیال ... دانشجوها را بی‌خیال ... همه‌شان را بی‌خیال ... اصلا این دانشکده را بی‌خیال ... لیوان قهوه را می‌فشارم و پرتش می‌کنم تو سطل آشغال بزرگ کنار دانشکده ... دانشجوها را بی‌خیال.... بی‌پولی‌شان را بی‌خیال ... شهریه نداشتن‌شان را بی‌خیال ... دعواهای خانوادگی‌شان را بی‌خیال ... کتاب و اینترنت نداشتن‌شان را بی‌خیال... بی‌خیال... مریضی‌شان را بی‌خیال... مريضی... مریضی... این را چطوری بی‌خیال؟ قیافه حسام جلوی چشمم می‌آید. کی فکر می‌کرد غش کردن‌های این بچه سر کلاس از سرطان خون باشد؟ سرطان سرطان... این سرطان لعنتی. هر گوشه که نگاه می‌کنی یکی سرطان دارد ... من اگر سرطان بگیرم چی؟ واقعا باید چیکار کنم؟