کتاب من بهشت را دیده ام

بهشت یک ساحت است! مثل حس خوشبختی. ما به بهشت نمی‌رویم؛ ما بهشت را با خود حمل می‌کنیم! گاهی یادمان می‌رود که بهشت در انبان ماست. بارش را می‌کشیم و بهره‌اش را نمی‌بریم! بهشت جایی نیست که ما از آنجا آمده‌ایم و دیگر در آنجا نیستیم و امید داریم یک روزی در آینده دور، اگر خدا بخواهد، و اگر امروز اعمال درستی از ما سر بزند، به آن بازگردیم. حضرت آدم پیش از این که از بهشت رانده شود، از احوال بهشتی خود محروم شده بود. کی؟!آن وقت که دیگر به قواعد و مناسبات بهشت تسلیم نبود؛ او دیگر «راضی» نبود! وقتی او از ساحت رضایتی که در آن بود خارج شد، دیگر در بهشت نبود. بهشت عین «رضایت» است و «رضایت» ساحت در بهشت بودن. بهشت آن احوالی است که در آن، عقل حسابگر عاقبت‌اندیش نگران مشوش اندوهناک ترس پرور تعطیل می‌شود.

کتاب فوق گفت و گویی با امیرحسین ذکرگو است که به همت انتشارات نقد فرهنگ به چاپ رسیده است.