بخشی از مقدمه: "لیلی‌های لیبرال"، نامی که بر این رساله‌ی کوچک نهاده‌ام، در نگاه نخست ترکیبی متناقض نما به دیده می‌آید و گونه‌ای از ستیزِ ناسازها و مفهوم‌های ناهمگون را در آن می‌توان یافت؛ از سویی لیلی، نمادِ عشقِ انحصاری و اسطوره‌ای به شمار آمده و از سوی دیگر لیبرال، وصفی‌ست که بیانگر تنوع و تکثر در دوست داشتن/ عشق ورزی است. می‌توانید به جایِ لیلی‌های لیبرال، بگویید "مجنون‌های لیبرال". لیلی و مجنونش چندان توفیری ندارد. تا یادم نرفته بگویم که مقصودم از لیبرالیسم، اشاره به آراء و اندیشه‌های جان لاک، منتسکیو، آیزایا برلین، جان راولز، پوپر، فون هایک و... نیست. منظور همین لیبرالیسم نیم بند خودمانی است. این را هم بگویم که صفت لیبرال را بر خلافِ نگاه و رویکرد مرسوم در جامعه‌ی ایرانی، اصلا به معنای منفی یا سیاسیِ رایج‌اش به کار نبسته‌ام! بلکه منظورم چنان که در ادامه خواهد آمد، اشاره به روزگاری است که در آن دوره‌ی "مجنون بازی" و "لیلی سازی" به سر آمده و بلانسبتِ چند استثنایِ رو به انقراض، هم "مجنون"ها از شش جهت سر و گوششان می‌جُنبد و هم "لیلی"ها، دلبرانِ یک سر و هزار سودا شده‌اند! و هر دو بر قبله‌های متعدد نماز می‌گزارند و هر روز به عشقی نو خرقه می‌دوزند و فردا همان خرقه به اندامشان زار می‌زند! در واقع عاشق‌شدن و فارغ‌شدن از عشق، هنوز از مهم‌ترین مسائلی‌ست که مردمانِ روزگار ما با آن پنجه در پنجه می‌افکنند!
کتاب فوق را عبدالحمید ضیایی نوشته که به همت انتشارات هزاره ققنوس به چاپ رسیده است.