کتاب غریبه بزرگ

در تعریف من، تلخی و شیرینی دو روی یک واقعه هستند. درواقع پایان شیرین و تلخ زهر آن چیزی است که من رفته‌رفته شناخته‌ام. در آثار من شاید اثری وجود ندارد که به کل پایان شیرین داشته باشد. در یکی دو مضحکه‌ای که می‌خواستم بسازم، مثل فيلم در فیلم و چه کسی رئیس را کشت؟ می‌خواستم این دو پهلویی را تجربه کنم که خوشبختانه به نفع کمدی موجود نشد. آن‌ها شاید پایان شیرین داشتند که خود فیلم هم‌زمان مسخره می‌کرد. امیدی که در پایان مسافران هست، درواقع نوعی امید به نسل بعد است. درواقع باید بگویم من به نسل بعدی خیلی امیدوارم؛ نسلی که به‌رغم همه شرایط و تعلیمات و ناامیدی‌ها، جور دیگری سر برداشته و موجودیت خودش را اعلام می‌کند.