کتاب شریعتی و هایدگر

هایدگر بر فهم انسان (دازاین) به‌منزله «در-جهان-بودن» و بر «خودآگاهی انسانی» از «وضع بشر در هستی» تکیه می‌کند. شریعتی نیز دین را به‌مثابه «خودآگاهی انسانی نسبت به وضع خویشتن در جهان» تفسیر می‌کند و این تعریف با تعاریف فقهی، کلامی و تئولوژیک از دین هیچ قرابتی ندارد، بلکه نگاهی «رهایی‌بخش» به انسان است. اینجاست که تفسیر اصلی شریعتی از هایدگر در قالب یک «دیالکتیک هرمنوتیکی » تکوین می‌یابد؛ یعنی اگر از نظر شریعتی بالاترین و عالی‌ترین مرحله خودآگاهی انسانی نامش «دين» است و «دیانت» به معنای خودآگاهی به «وضع خویشتن در هستی» است، پس هم از نظر هایدگر و هم از نظر شریعتی بزرگ‌ترین شاخصه انسان، همین است که «می‌داند در کدامین جهان و در کدام تاریخ قرار دارد». 

کتاب «شریعتی و هایدگر»  توسط جواد میری نوشته شده و انتشارات نقد فرهنگ آن را منتشر کرده است.