کتاب سینما و مرگ

مرکز جاذبه‌ای که در سرتاسر این کتاب سرگردان و پنهان و سلطه‌جو مانده است (خواهد ماند!) مرگ است. مرکزی که نه‌فقط نقطه گرانش بلکه هم‌زمان نقطه گریز است. این گریز می‌توانست به هر سویی باشد و در بهترین حالت به یک جهندگی مدام تبدیل شود، به یک واگرایی ناب. اما این هدف ظاهراً بی‌هدف، اول به دلیل ناتوانی ضروری من و دوم به دلیل مهارناپذیری وسوسه گزینش، ناممکن است. وسوسه در اینجا سینما را انتخاب می‌کند. سینمایی که در پایان قرن نوزدهم از دل اسباب‌بازی‌های ویکتوریایی بیرون آمد و در تاریخ کوتاه رشد سرسام‌آور خود، نه‌فقط نگاه‌های اکراه آمیز اندیشه را به‌سوی خود چرخاند، بلکه به اسبابی برای اندیشیدن تبدیل شد. همین توانایی سینما در گستردن گستره اندیشه بهانه کافی برای انتخاب آن است. اگر سینما توانی جدید در اندیشیدن است، پس می‌توان با سینما به مفهومی همچون مرگ هم اندیشید.

متن فوق بخشی از کتاب سینما و مرگ است. این کتاب توسط میلاد روشنی‌پایان تالیف و در انتشارات ققنوس به چاپ رسیده‌است.