مادربزرگ علی و افسانه فوت کرده است. شکر خانوم از بچه‌ها می‌پرسد مادربزرگ چه چیزهایی را دوست داشته؟ بچه‌ها درست نمی‌دانند، اما شکر خانوم می‌داند، پس گلدان‌ها را پر از گل شمعدانی می‌کند و غذای مورد علاقه مادربزرگ را می‌پزد و همسایه‌ها را دعوت می‌کند تا با تعریف کردن خاطره‌ای از او، یادش را همچنان زنده نگه دارند. داستان‌های محله شکر خانوم سرشارند از حس زندگی و انسان دوستی. در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: « اینجا یک کوچه است. کوچه‌ی بن بستی در شهر بزرگ تهران. توی این کوچه چند تا خانه است و توی هر خانه، افرادی زندگی می‌کنند. در خانه اول آقای جان قلی با زن و دخترش گلی زندگی می‌کند...»
کتاب فوق را ناصر یوسفی نوشته که به همت انتشارات افق به چاپ رسیده است.