کتاب ۱۳ حکایت شیرین از طهران جلد 1

تهرانِ پایتخت اگر چه جوان، لیکن در دامان مادری چشم به جهان گشوده است که خود داعیه‌ی مهتری و سروری در پیشینه‌ی تمدن بشری دارد. گستره‌ی تهران، بسیار کهنسال و دارای پیشینه‌ی کهن و آثار تمدنی دیرپاست. آثار پیش از تاریخ و پیش از اسلامِ شهر ری و این گستره‌ی وسیع،گواهی متقن بر این ادعاست. کشف آثار تمدنی در قیطریه، دروس، چندار، خوروین، تپه ازبکی، گورستان ایگل و چشمه علی، پیشینه‌ی نه هزار سالهای را بر ما می‌نمایاند و کشف اسکلت هفت هزار ساله‌ی خیابان مولوی تأییدی بر قدمت این پهنه است. رِی پر آوازه از کهن‌ترین شهرهای گیتی و به قدمت بابل و نینواست و نام آن در تورات آمده است. ری در کنار راه ۲۵۰۰ ساله‌ی شاهی (هخامنشی) که بعدها بخشی از آن ابریشم نام گرفت، خود موجب اعتبار و شهرت این راه شرقی ـ غربی جهان قدیم بود. به سال ۴۶۳ قمری نخستین بار نام «طهران» در کتاب تاریخ بغدادی با ذکری از ابوعبداللـه محمدبن‌حماد تهرانی رازی (درگذشته ۲۶۱ یا ۲۷۱ قمری)، محدث قرن سوم هجری فرزند نامدار آبادی تهران ثبت شد و از نعمت آب فراوان و خاک حاصلخیزش رفته رفته توسعه یافت و آباد شد. ابن بلخی در کتاب فارسنامه به سال ۵۰۰ تا ۵۱۰ قمری، از انار مرغوب تهران یاد کرده است.