"ما را آورده بودی وسط برهوت. حتا نمی‌توانستیم آدرس خانه‌مان را به کسی بدهیم؛ بگوییم کوچه‌ی چندم؟ خیابان چی؟ پلاک چند؟
گفتی این‌جا شبیه همان جایی است که شب‌ها می‌نویسی‌اش. گفتی فقط این‌جاست که درخت‌هایش از دور تیره‌اند. گفتی صدای کبک می‌شنوی وسط زمستان. قبول کردم و دست دوتا بچه را گرفتم و آمدم توی خانه‌ای که دلم هُری پایین می‌ریخت وقتی بنیامین از پله‌های لق و نرده‌های چوبی یکی درمیانش شلنگ‌تخته می‌انداخت و می‌رفت تا در را باز کند یا وسط حیاط بازی کند."
رمان «بهار برایم کاموا بیاور» برای نخستین‌بار در سال ۱۳۸۹ چاپ شد، نخستین رمان مریم حسینیان که نامزد جایزه‌ی بنیاد هوشنگ گلشیری هم شد. این رمان نمونه‌ای برجسته از گونه‌ی «گوتیک» در ادبیات ایران است، رمانی که در قالب نامه نوشته شده و خبر از درون آشفته‌ی زنی می‌دهد در میانه‌ی فصلی سرد. رمان قصه‌ی زنی است رمان‌نویس که همراه همسر و دو فرزندش از هیاهوی شهر خارج می‌شود و به منطقه‌ی دورافتاده‌ای می‌رود تا آرامش و فرصت بهتری داشته باشد برای نوشتن. ترکیبی از فضای مردډ پراضطراب و درونیات متناقض یک زن هول زده، داستان را پیش می‌برد و احساس‌های چندگانه‌ای برای مخاطب خود می‌سازد. غافلگیری‌های متعدد و صحنه‌های تکان‌دهنده خواننده را جذب می‌کند و آماده‌اش می‌سازد تا به سپیدی برفِ مشکوکی چشم بدوزد که انگار نمی‌خواهد آب شود.