کتاب بانوی میزبان

ازآنچه بر سرش آمده بود به هیچ‌کس چیزی نمی‌گفت. اما گاهی، خاصه در غروب، در ساعتی که اوای ناقوس کلیسا زمانی را به یادش می‌آورد که احساسی ناشناخته سراپایش را لرزانده و در تپش انداخته بود، در جان جاودانه مجروحش توفانی برمی‌خاست. آن‌وقت روحش به لرزه می‌افتاد و درد عشق‌باز در دلش شعله‌ور می‌شد و سینه‌اش را به آتش می‌کشید. تنها و افسرده به‌آرامی اشک می‌ریخت و زیر لب زمزمه می‌کرد: «کاترینای من، کبوتر بی‌همتایم، خواهرک شیرینم... »