کتاب باغبان شب

تقویم، بهار را نشان می‌داد، ولی هوا بوی پاییز داشت. آفتاب تندی بر فراز سلار هالو می‌تابید و آخرین تکه‌های یخ روی درخت‌ها را آب می‌کرد. بخار مثل روح از خاک بلند می‌شد و مه پاییزی را که در زمین‌یخ زده پنهان‌شده بود، به آسمان می‌برد. به درخت‌ها که نگاه می‌کردی، جاده‌ی پیچ در پیچی می‌دیدی که از روستا به سمت جنگل‌های جنوبی می‌رفت. مردم زیاد از این مسیر رفت‌وآمد نمی‌کردند، ولی در این روز بهاری که بیشتر به صبح روزی پاییزی شباهت داشت، اسبی همراه ارابه‌اش، تلق وتلوق کنان راه خود را در پیش‌گرفته بود. توی ارابه که از آن برای فروش ماهی استفاده می‌شد و چرخ عقبش نیاز به تعمیر داشت، خواهر و برادر موقرمزی نشسته بودند. آنها به‌سوی مرگ حرکت می‌کردند! البته مالی این جمله رازمانی شنید که همراه برادرش در جست‌وجوی مزرعه‌ی ویندزور از این خانه به آن خانه می‌رفتند. همه فقط از شوم بودن جنگل‌ترش می‌گفتند، ولی توضیحی درباره‌ی آن نمی‌دادند. توی راه، چوپانی دراز و بی‌قواره به آنها گفت: «مزرعه‌ی ویندزورها ؟! من ترجیح میدم گله‌ام رو عوضِ اون‌جا ببرم لونه‌ی شیر.» بعد به عصایش تکیه داد، صاف ایستاد و نگاهی به سرتاپای مالی انداخت....

متن بالا قسمتی از کتاب باغبان شب به نوشته‌ی جاناتان آکسییر و برگردانده شده به همت آرزو قلی‌زاده  بود که انتشارات پرتقال آن را به چاپ رسانده است.