نمی‌دانم چقدر فرمانده گروهان از دست دادیم و جایگزین کردیم و باز از دست دادیم. آن‌ها هم نه درست کردنی‌اند نه کاشتنی که مثل سیب‌زمینی از این‌طرف بکاری و از آن‌طرف سبز شود... یادم هست که وقتی تیرمی خوردند فکرمیکردیم اگرهمان‌جا با گلوله خلاصشان کنیم و به خاک بسپاریم، راحت‌تر از این است که برشان گردانیم به عقب. منتقدان، شخصیت سرهنگ در این رمان را نزدیک‌ترین شخصیت داستانی همینگوی به خودش می‌دانند، نماینده‌ی نسلی که جنگ و آثار آن را با تمام وجود لمس کرده‌اند و می‌خواهند به زندگی عادی برگردند، اما خاطرات جنگ رهایشان نمی‌کند.
نگاه انتقادی همینگوی به عملیات آمریکایی‌ها و متفقین باعث شد رمان آن‌سوی رود میان درختان چندان جدی گرفته نشود.