مجله مروارید شماره 7 دی و بهمن 1396

"بریدن، تمرینِ خاستن است. او که به زانو درنمی‌آید، خردمند خواهد زیست. این چند کلمه‌ی کنارِ هم نشسته‌ی جادویی، مانیفستِ «امید» است؛ مانیفستِ انسان‌های امیدوار و هر آن کس که می‌داند جهانِ بدونِ امید، بی‌شک چیزی بیش از دوزخ نخواهد بود. اصلا مگر می‌شود جهان با همه‌ی مصائب و دغدغه‌هایش را بی امید سر کردن؟ بی امید جلو رفتن و بی امید زیستن؟ این امید، البته تفاوتی ماهوی با امیدی دارد که لقلقه زبانِ برخی سیاستمداران است و آینده‌‌ای نامعلوم را وعده می‌دهد؛ این امید، ریشه‌هایی عمیقا فکری و فلسفی دارد و پیروزی انسان را وعده می‌دهد؛ به قولِ سید‌علی صالحی شاعرِ خردمندِ عصرِ ما: «باید زنده بمانیم. هنوز هم باران هست. راه، رؤیا، روشنایی هست. شب فقط استعاره است، شب هرگز دشمنِ کسی نبوده است. ما در ستایشِ زنده ماندن به شادمانی رسیده‌ایم»..."

متنی که در بالا خواندید، بخشی از سرمقاله‌ی شماره‌ی 7 مجله‌ی مروارید (دوماهنامه‌ی فرهنگی/اجتماعی) بود به قلم پژمان موسوی که عهده‌دار سردبیری مجله نیز هست. در این شماره نوشتارهایی از عزیزانی چون مینو قاسمی، محمد معصومیان، مریم طالشی، یگانه خدامی و... خواهید خواند.