کتاب اینستالوژی

دوستم عکسی فرستاده از هاوایی: روی قله‌ی کوه ، جایی ایستاده بالاتر از ایرها، با دست‌های باز نسبتی پیداکرده با خورشید و نسبتی با کوه و ابر، و من فکر می‌کردم چه افق و نسبیت گشادهای است بالاتر از ابرها ایستادن: جوری که زیر پایت هم سفت باشد؟ آیا در زندگی ما چنین لحظه‌ای هم هست؟ لحظه‌ای که افق گذشته و آینده‌ات باهم گشوده شود؛ لحظه‌ای که در اکنون زیست کنی و با اکنونت گذشته و آینده را دوباره خلق کنی؟ لحظه‌ای که گذشته را بگشایی و از افق درد و رنج، رهایش کنی؟ لحظه‌ای که آن‌قدر اکنونیت داشته باشد، که آینده را در خودش محو کند؟ آيا آدمی به چنین لذتی در لحظه‌ی اکنون می‌رسد؟ بله می‌رسد، من بر آنیم که زندگی بسته‌شده‌ی ما، چنان ظرفیتی دارد که چنین لحظه‌ی اکنونی را در خودش جای دهد، جایش هم درون انسان ایجاد می‌شود، در نسبت با دیگران، نسبتی که گشاینده‌ی توست. نسبت به عدم هتك انسان‌ها! من بر آنم در آن لحظه‌ای که به نقطه‌ای رسیدی که نه دوست ، نه دشمن و نه بار، نه مخالف ، ته نزديك به دور، از تو در رنج نبود، ناگهان گشوده می‌شود اکنونت؟ لحظه‌ای که هیچ انسانی در نسبت با تو هتك نشده باشد، لحظه‌ای که تا کیلومترها شعاع تو رنج انسان‌ها دیده نشود؛ آن لحظه‌لحظه‌ای است که دیگر بالاتر از ابرها ایستاده‌ای؛ در اکنونت اسطوره شدی .... من مطمئنم!

متن فوق قسمتی از کتاب اینستالوژی است. این کتاب توسطسید مجید حسینی تالیف و در انتشارات آرما به چاپ رسیده است.