کتاب اوژنی گرانده

خانه‌هایی در شهرها و روستاهای دور وجود دارند که انسان با یک نگاه به آن‌ها به یاد صومعه‌های متروکه و ویرانه‌های غم‌انگیز می‌افتد و غم و اندوه وجودش را فرامی‌گیرد. اطراف این خانه‌ها را چنان سکوت وهم‌آلودی فراگرفته که باعث وحشت می‌شود و آدم تصور می‌کند که در پس هر دیوار فرو ریخته‌ای مرگ در انتظار فشردن استخوان‌های آن‌هاست. در این نوع خانه‌ها هیچ حرکتی که نشانه زندگی باشد دیده نمی‌شود و کسانی که در این خانه‌های ماتم‌زده زندگی می‌کنند، نگاهی سرد و ترسناک دارند.

نمونه تمام‌عیار یکی از این خانه‌ها، خانه‌ای است که در شهر سومور واقع‌شده و درست در کنار خیابانی که به قسمت‌های بالایی شهر متصل می‌شود، قرارگرفته است. در این خیابان که در تابستان، گرم گرم و در زمستان، سرد سرد است، نقاطی وجود دارد که در روشنایی روز هم تاریک است و هر کس در این خیابان راه می‌رود، صدای پایش بر روی سنگفرش‌های قدیمی از فواصل دور شنیده می‌شود.

متن بالا قسمتی از کتاب  اوژنی گرانده است که توسط اونوره دو بالزاک نوشته شده و به همت وحید منوچهری‌واحد در 256 صفحه نوشته شده است.