آدمیت، هنر به تمامی انسان بودن، سفری است شگفت که ما را به تحقق تواناییهایمان و «خود توانایمان» رهنمون می‌سازد. روابط و دوستی‌های اتفاقی فقط مجال سهیم شدن در تجربه های کوتاه و رد و بدل کردن اطلاعات و احساسات و عقایدی را می تواند بدهد که احساس تنهایی و ملال را از میان بر می دارد. اما بررسی‌ها نشان داده اند که تنها آن روابط صمیمانه ای که از مناسبات اجتماعی در می گذرند و مجال با هم بودنی طولانی و ممتد را به دست می دهند می توانند در محیطی امن و پذیرنده و دلگرمی بخش و اعتماد برانگیز مسبب رشد و کمال انسان شوند. چنین روابطی حیاتی ترین فرصت را برای غلبه بر تنهایی و پذیرش و اکتشاف تجربه انسانی بدون ترس و پریشانی را برایمان فراهم می آورند. کتاب پیش رو اثری است از «لئو بوسکالیا». گیتی خوشدل با قلم شیوا و روان خود این کتاب را به فارسی برگردانده و نشر قطره آن را به چاپ رسانده است.
"زندگی سفری است بیکران. سفری که تنها یک بار به آن می رویم. ما مدام راه خود را به پیچ و خم می افکنیم و بی‌رحمانه به مسیر نامعین خود، شکل و جهت و وسعت می افکنیم و بی‌رحمانه به مسیر نامعین خود، شکل و جهت و وسعت می بخشیم. در راهی که دیگر بار نمی توان در آن گام برداشت به اعمالی دست می زنیم که تکرارشان هرگز میسر نیست. گذر هر لحظه، به طرزی نامحسوس ما را به پایان سفر نزدیک‌تر می کند. چون خاطره ای گنگ و مبهم و نامفهوم در ذهنمان به نظر می رسد. توضیح ناپذیر مانند رویایی گسیخته که حس شده اما نیمی از آن از یاد رفته و پوچ و بی هدف می نماید."