مجله نشنال جئوگرافیک شماره 54 - فروردین ۱۳۹۶

«وقتی من در شهر بارسلونا با نیل هاربیسون، سایبورگ (موجودی با هر دو اجزای ارگانیک و مکانیکی) ملاقات کردم، او شبیه همه‌ی جوانک­‌های دیگر محله بود، اما یک فرق با بقیه داشت، آن‌ هم آنتن سیاهی بود که از پشت جمجمه­‌اش بیرون آمده و بالای موهای پرپشت بورش قرارگرفته بود. ماه دسامبر بود، و هاربیسوت 34 ساله، بلوز زیپ­دار خاکستری، ژاکت مشکی و شلوار تنگ و خاکستری پوشیده بود. او در بلفست به دنیا آمده و در اسپانیا بزرگ‌ شده و به نوع نادری از بیماری کوررنگی، به نام آکروماتوپسیا مبتلاست؛ او رنگ‌ها را تشخیص نمی‌­دهد؛ اما او با یک آنتن که به یک سنسور فیبر نوری منتهی می‌­شود که درست بالای چشم‌ چپش قرار می‌­گیرد، وضعیتش تغییر کرده است. هاربیسون هرگز حس نمی­‌کرد که زندگی کردن در دنیایی سیاه‌وسفید یک ناتوانی است. او با لحنی محتاط به زبان انگلیسی به من گفت: "من فواصل دورتری را می­‌بینم. در ضمن اشکال را هم بهتر به خاطر می‌­سپارم، چون حواسم با رنگ پرت نمی‌­شود."»

متن فوق تکه­ ای از شماره­ 54 مجله­ نشنال جئوگرافیک فارسی بود که با نام انسان آینده منتشرشده است. از دیگر عناوین مهم این شماره می­‌توان به زندگی پس از داعش، رقابت با گرمایش زمین و میمون­‌های علفخوار اشاره کرد.