مجله مروارید شماره 4 اردیبهشت و خرداد 1396

"انسان تنها، ترکیب مناسبی نیست. یک «و» کم دارد؛ یک «تا»ی همتا، یک «با»ی بودن، یک «راه» همراه. تنهایی یک ویژگی و خاصیت نیست. شخصیت است. نه از آن تیپ‌های کلیشه‌ای، از آن شخصیت‌های پررنگ و تأثیرگذار. تنهایی مسلک دارد، خلق‌وخو، آداب اصلا. کافی است دل به دلش بدهی، جوری سرشارت می‌کند که بی‌نیاز دنیا و متعلقاتش می‌شوی. خیلی زود شبیه به کسی می‌شود که ناخواسته دعوتش می‌کند. آن‌قدر که تشخیص‌شان از هم سخت می‌شود. تنهایی هیبت منعطف مرموزی دارد که شبیه به همه و هیچ‌کس است. هیبتی که نام‌آشنا است و هر جای دنیا هم که باشی پیدایش می‌کنی و می‌شناسی‌اش. فقط باید مکتبش را بلد باشی. زبانش را یاد گرفته باشی، آن‌وقت با این واقعیت روبرو می‌شوی که تنهایی هیچ‌وقت تنهایت نمی‌گذارد."

متن بالا بخشی از سرمقاله‌ی شماره‌ی چهار مجله‌ی مروارید (دوماهنامه‌ی فرهنگی/اجتماعی) به سردبیری پژمان موسوی است. در این شماره نوشتارهایی از عزیزانی چون امین خسروشاهی، عالیه شکربیگی، ترانه بنی‌یعقوب، غزاله صادق و... خواهید خواند.