«این را دیگر از خودم به یاد می‌آورم و خاطره‌ی دوردستی نیست. سال هشتاد‌و‌چهار بود. دو نفر از دوستانمان تازه با هم ازدواج کرده بودند. خانه‌ای بسیار کوچک در غرب تهران گرفته بودند و هردو که کارشناس ارشد رشته‌های فنی بودند به‌سختی کار می‌کردند. سی میلیون تومان پس‌انداز کرده بودند و قصد داشتند با پولی که در دو سه سال آینده کنار می‌گذارند و وام مسکنی که می‌گیرند و کمک مختصری از سمت دو خانواده صاحب‌خانه‌ی بهتری شوند. در آن سال‌ها برای نسل ما که تازه وارد بازار کارشده بودیم، پاشنه‌ی در بیشتر بر همین منوال می‌چرخید و همه داستان مشابهی داشتند. منظورم این است که خریدن خانه بعد از دو سه سال کار سخت دو نفری چیز پیچیده و دور از دسترسی نبود. تنها دو سال بعدازآن تاریخ، آن نقشه‌ها و آرزوها دود شد و به هوا رفت. آن دو نفر دوست ما با پس‌اندازی که به‌زحمت به شصت میلیون تومان می‌رسید و حتی با وام مسکن، هیچ خانه‌ای با آن کیفیتی که می‌خواستند پیدا نکردند که نکردند. راه دیگری برگزیدند: هر چیزی که داشتند فروختند و از ایران رفتند.»
متن بالا تکه‌ای از مقاله سکونت اضطراری: سهم یک نسل از سکونت، نوشته‌ی شمیم مستقیمی سردبیر مجله روایت است که برای ویژه‌نامه نوروز و شماره 12 آن نوشته است. از دیگر عناوین این شماره می‌توان به نوشته‌های ترومن کاپوتی درباره شکوه ازدست‌رفته‌ی خانه‌ها، جان برجر درباره‌ی آوارگی و ناممکنی بازگشت و جاناتان فرنزن درباره‌ی زندگی در کلان‌شهرهای معاصر اشاره کرد.