«هیچ‌کس در این تردیدی ندارد که خداوند در سرشت سعدی جوهر شاعری را در حد نهایی آن به ودیعت نهاده بوده است. و هیچ‌کس در این تردیدی ندارد که سعدی در جانب اکتسابی هنر شعر نیز بر مجموعه‌ی میراث بزرگان ادب فارسی و عربی اشراف شگرف داشته است. هیچ‌کس در این امر نیز نمی‌تواند تردید کند که سعدی بر تمام معارف اسلامی از فقه و کلام و حدیث و تفسیر و تصوف و تاریخ و دیگر شاخه‌های این فرهنگ، وقف کامل داشته است. با این‌همه اگر محبوبیت و سلطنت او را در طول این هشت قرن، حاصل از این امتیازات او بدانیم، به‌تمامی حقیقت اشاره نکرده‌ایم؛ زیرا یک نکته‌ی برجسته را از یاد برده‌ایم و آن این است که در هنر سعدی چیزی وجود دارد که دیگر بزرگان ما از آن کمتر بهره داشته‌اند و آن آزمونگری و تجربه‌گرایی سعدی است در آفاق پهناور حیات و ساحت‌های مختلف زندگی اجتماعی و فردی؛ همان چیزی که او خود از آن به "معاملت داشتن" تعبیر می‌کند. او از سفرهای گوناگون خود و دیدارهای متنوع و تن به پیشه‌های مختلف دادن خویش در مطاوی گلستان و بوستان و دیگر آثارش، پیوسته ما را آگاه کرده است... .»
متن بالا نقل از مقاله سعدی در سلاسل جوانمردان، بخارا، شماره 46 به قلم محمدرضا شفیعی کدکنی بود که به‌عنوان سعدی؛ شاعری اندیشه‌ور، متن آغازین 121 امین شماره بخارا است. بخارا به سردبیری علی دهباشی نوزدهمین سال چاپ خود را سپری می‌کند. این شماره یادنامه‌ی محمدعلی فروغی، بزرگ نادرزاده و علیقلی ضیایی است با آثاری از ایرج افشار، حسین جعفری، نجف دریابندری و ...